LUEGINSLAND: Ich schwätz, si bacht

D Schweschter riehrt in de Kuchi de Sunntigskueche un ich geh nus un feg d Stroß. Schneebese un Stroßebese. D Samschtigsärwet isch zwische minere große Schweschter un mir klar wie e suferi Fenschterschiib ufteilt gsin. Gschafft het keini vun uns beide arg gern. Wer au langt mit zwölf un acht Johr schun gern dran, wenn d Burscht vun de fejnere Nochberslit mit eme Schleckiis vor em Fernseh hocke un Kinderprogramm luege derfe? Awer wenigschtens het keini vun uns des mache mien, was ere arg z wider gsin isch. Eier un Schmalz, Butter un Salz, Milch un Mehl... au wenn ich mich noch so fescht angstrengt hab, isch do drus bi mir nur e speckiger Bolle wore. Liewer hab ich de Bese in d Händ gnumme – un hab de Lit uf em Weg zum Friedhof oder bim Milchhole Antwort genn uf die ewig un drej Täg glich Frog: "So...machsch eweng sufer?" Die kleini Schwätzli uf dere kleine Dorfbiehni sin mir glege, s Trottwar het mir d Welt bedittet – un minere Schweschter hets devor gruust. Bis hit isch s so: Si bäschtelt doppelsteckigi Wunderwerker un ich trag alemannischi Gschichte vor. Un wenn ich an selli vergrooteni Klumpe denk, wu ich fabrizier un an des Lampefieber, wu minni Schweschter im Schiinwerferliecht umbringe dät, no isch des au besser eso.